مجازی سازی سرور (Virtualization) بر خلاف انگاشت افرادی که مجازی سازی سرور را یک فناوری مدرن به حساب می آورند، مربوط به دهه 70 میلادی یعنی تقریبا به 40 سال پیش است. زمانی که کمپانی آی بی ام (IBM) یکه تاز عرصه محاسبات دیجیتالی و کامپیوتر ها بود. به راستی سیستم عاملهای موجود دهه 60 و 70 میلادی اساساٌ بر اساس اشتراک منابع سخت افزاری یا همان مجازی سازی کار می کردند و اصولاً بدلیل گرانی منابعی نظیر حافظه، دیسک، پردازنده مرکزی و دیگر ملحقات آن امکان بهره برداری غیر اشتراکی بسیار پر خرج بود. بعد از ظهور نسل جدید رایانه ها و سرویس دهنده های غیر Mainframe كه حائز نا کارکرد بالا و قیمت ذیل بودند، رویكرد قبلی سیستم عامل ها در کاربرد اشتراکی منابع به تدریج كمرنگ شد و به کارگیری سرویس دهنده های حقیر و میانه بدون دغدغه از صرف هزینه های گزاف مشکل افزاری فراگیر شد.
همچنین با رشد سرویس های نرم افزاری جدید در شبكه‌ها، و بر آورده شدن نیاز هركدام از این سرویس ها با به کارگیری سخت‌افزار و منابع سیستم‌عامل اختصاصی، راهبرد جدیدی به شکل “یك سرویس دهنده برای هر سرویس شبکه” به هستی آمد که این رویكرد کماکان در بسیاری از شبکه ها مورد استفاده قرار دارد اما این استراتژی جدید یک اشکال دارد و آن هم این است که بر بر پایه شمردن در شمار كثیری از سرویس دهنده ها، میزان به کارگیری منابع به كمتر از 20% اندک است. این رویه باعث بالا رفتن خرج و مصرف انرژی و در همان سان كاهش بهره‌وری سخت انگیزه ها می گردد.
در نتیجه مجدد مسئله صرفه جویی و مدیریت منابع در استراتژی جدید باره توجه قرار گرفت. انتها این بار تنها IBM جلودار فقدان و کمپانی ها و موسسات تحقیقاتی بسیاری وارد میدان شده بودند.
*كاهش خرج ها، *بالابردن بهره‌وری مشکل انگیزه ها و *مدیریت آسانتر و كارآمدتر سرویس دهنده ها، اهدافی هستند که مدیران و متخصصان شبكه را به سمت قرار دادن سرویس های مختلف بر روی یك سخت‌افزار نیرومند سوق داد. در راهبرد جدید، هدف، قراردادن سرویس‌های متنوع بر روی یك دشوار اسباب به چهره متمركز و با خرج كمتر بود لغایت از این طریق مدیریتی آسانتر، كم هزینه‌تر ، فرایندهای نگهداری و پشتیبان‌گیری راحتتر، دسترسی و قابلیت اعتماد بالاتر فراهم گردد.
منبع:
بهترین فیلم های اکشن تروریستی امریکایی